samimiyetine doyum olmuyor tezer'in. üstelik can dostu leyla'ya yazılmış mektuplarını okurken içimde bin bir duygu yeşerdi. bu kadar kozmopolit, entellektüel, aydın düşünceli bir kadının hayatında yaşadığı çelişkileri, mutlulukları, kanserini, kızını anlatışı beni derinden etkiledi. özellikle hans peter'den "ölümüm bu adam benim!" diye bahsedişi yüreğime dokundu. kitabın sonlarına gelirken içimde oluşan hüzünü tarif bile edemem. kistlerinden, iltihaplarından, kesip biçmelerden ve bir sabah kalktığında vücudunda bulduğu şişmiş keselerden öyle çocuksu bir masumiyet, öyle güçlü bir başkaldırıyla bahsediyor ki.. son mektubu okurken farkında olmadan veda ediyordum canım tezer'e. ışıklar içinde yat korkusuz kadın.